” چہ ترا پد کَے ڈیوایے روک بکنت اِے تھاریں گِدان ءَ ؟“

لچّہ کار: اُزیر مھر                                                                                                                                                                                    

ھر آتراپ ءَ ملوری بے وانکی                                                                                                                      

چمّ ارسیگ، دل زدگ بیتگ                                                   

کَے بہ شنزیت لَسّھیں ملگوراں چہ دُنے             

زِرد ءِ تاھیرءُ باھنداں کَے بکنت انگار شپ ءَ

تو کہ رپت ئے چہ گِدان ءَ رُژنائی شُت

میم نی کت نہ کنت تئی ڈیوا ءِ ھُدوک

گورگیں کُل ءَ تو اَت ئے کہ چوتاریں جلشکاں شھم اِت                                                      

بالوءُ چراگانی مجلس اَت بان ءَ

مھلب شنزیں جُڑاں جہہ جت ھر وھد ءَ

نی کُجا باریں سربتگ تئی دیوانگ

نی ھزار کِشک ءُ راہ مٹّائیت

نی کہ پیوند نہ بیت ارواہ ءِ اوتاگ

چو کانگڑو ءَ چہ آزمان ءَ سِد آں

نی کسّ نہ کنت مُلما گوں وتی ٹھکاں

کُلّ مُدامیگ ھاموش ءُ بے چِڑکّہ

چہ ترا پد باریں چوں بیت تئی دیوانگ

چہ ترا پد باریں چوں بیت تئی دیوانگ