دو پُگُل - رجانکار :اُزیر مهر

پُگُلانی ٹولی ئِے ماں دار ءُ پیشانی تَہ ءَ گْوزگ ءَ اَت آیانی تَہ ءَ دو پُگُل جُهلیں چات ءِ تَہ ءَ کپت اَنت.وهدیکہ آدِگے پُگُلاں چات ءِ جُہلانکی دیست گُڑا اِے دوئیں پُگُلاں گْوشت ئے کہ :

 مرچی پهک ءَ شُمئے مرگ آتکگ.دوئیں پُگُلاں آیانی گپّانی نیمگ ءَ هِچّ توجّہ ندات ءُ وتی دراهیں زوراں چات ءَ چہ درآئیگ ءِ واستہ سِرّگ ءِ جُهد کُت.آ دراهیں پُگُلاں یک رندے پدا گْوشت کہ چو مکن اِت کہ مرچی ہر وڑ ءَ شُمارا مِرگی اِنت گُڈ سرا یک پُگُلے ءَ وتی ٹُولی ءِ همے گپّ گْوشداشت اَنت ءُ هارئِے مَنّ اِت ءُ همے چات ءِ تہ ءَ کَپت ءُ مُرت.

دومی پُگُل ءَ وتی جُهد برجاه داشتگ اَت ءُ همینچو کہ آئی ءِ وس ءَ بیتگ اَت آئی ءَ کُت کہ چات ءَ چہ در بیا آں یک رندے پدا پُگُلانی ٹُولی ءَ اِے بیچارگیں دومی پُگُل ءِ سرا کوکّار ءُ جاک کُت ءُ گْوشت ئے کہ :

 تو وتی درداں گیش مکن ءُ وتی سِرّ ءُ کپ ءَ ءُ چات ءَ چہ درائیگ ءِ جُهد ءِ یل بِدئے کہ نی تئی بچّگ ءِ هِچّ راه نیست.اِے رندی پُگُل ءَ وتی سِرّ ءُ کپ گیش تِر کُت ءُ وتی جُهد ءَ سوب مند بوت.وهدیکہ پُگُل چات ءَ چہ درآتک سجّهیں پُگُلاں گْوشت:

 تو زاناں چات ءِ تہ ءَ مئے آواز نہ اِش کُتگ ؟ گُڑا پُگُل ءَ پسّو دات کہ :من چات ءِ تہ ءَ کرّ بوتگ آں من پھم اِتگ کہ شُما من ءَ دلبڈّی ءُ سِکین دیگ ءَ اِت.

‌‌《اِے کِسّہ مارا اِے دوئیں درونتاں دنت:

 اولی درونت :

 زند ءِ هِچّ پِڑ ءَ بے سوبی نِزوری منگی نہ اِنت-

دومی درونت :

مردم ءِ زُبان ءَ همینچو زُور ءُ تاکت مان اِنت کہ یکّے ءِ واستا زند ءِ سبب ءُ دومی ءِ واستا مرگ ءِ سبب جوڑ بیت ، یکّے ءِ واستا زند ءِ سبب اِے پیم.ءَ جوڑ بیت کہ یک مُلوریں ءُ بے تاهیریں مردمے ءَ دلبڈّی ءُ سِکین دئیگ ءَ آئی ءِ واستا زندمان ءِ نوکیں چراگے بلیت ءُ آئی ءِ ابیتکیں دل یک برے پدا بود کنت ءُ یکّے ءِ واستا مرگ ءِ سبب اِے پیم ءَ جوڑ بیت کہ یک ڈَڈ ّدلیں مردمے ءِ دل ءَ دور دئے ءُ آئی ءِ واستا نااُمیتی ءُ بے وسی درشان کن ئے کہ بیچارگ وتی جوش ءُ جزبگ ءَ یلہ دَنت ءُ بے نَپس بیت.