آدْروھیں شھر

نبشتہ کار: اُزیر مھرؔ

روچ ءَ دنیگا شَرّی ءِ سر ءَ نہ کاس اِتگ اَت۔ آزمان تنک تنکیں جمبراں مانپوش اِتگ اَت۔ مُرگ دور ماں 

آزمان ءِ دل ءَ وَشّ ءُ دلکشّیں موسم ءَ چہ وشّنود بیگ ءِ ھاتر ءَ وشّ بال اِت اَنت۔ ناکو ابابگر پجر نماز وانگ ءَ پد وتی لوگ ءَ آتک ءُ وتی کار ءُ روزگار ءِ ریڑھی ءِ سر ءَ سبزی ءُ نیبگاں پہ گیگ ءُ گْوم ایر کنگ ءَ مُلمہ بوت۔

ناکو ابابگر مِسکاں زری میتگ ءِ دْرستاں چہ مستریں ایماندار، راست ءُ جھدکاریں مردمے ۔ میتگ ءِ دْراھیں مردم آئی ءِ سکّ باز شَرپ ءُ اِزّت ءَ کن اَنت ءُ آئی ءِ گْور ءَ چیزّ بھا ءَ زیر اَنت ءُ سودا ءُ باپار ءَ پد گل ءُ شادھی پہ وتی لوگاں واتر بنت۔ پرچا کہ آئی ءِ وشّ تبی ءُ گوں گِراکاں پیش آھگ ءِ وڑ ءُ پیم ستا کرز اَنت۔ ناکو ابابگر ءِ دو بچکیں چُک اَنت۔ یکے ءِ نام جیھند اِنت کہ انّی آ دہ ءِ تبک ءَ وانگ ءَ اِنت ءُ مسترین ءِ نام میران اِنت کہ مزن شھدربرجاہ ءَ کامرس ڈیپارٹمنٹ ءَ پائینل ائیر ءِ نودربر اِنت۔ ناکو ابابگر ھر روچ شھر ءِ چار راہ ءِ سر ءَ وتی ریڑھی ءَ اوشتارین اِیت ءُ سبزی ءُ نیبگ بھا کنت۔ مِسکاں زری شھر ءِ زاھری زیبائی ءَ ابید اِد ءِ جاھمنند ھم زیبائیں کِردے ءِ واھند اَنت پرچا کہ اِد ءَ اِنساپ ءُ برابری، راستی، دریادلی، کانود ءُ راھبندانی پاسداری کنوکیں مردم نندوک اَنت پیمشکا اِے شھر ءِ نام مسکاں زری ایر اِش کُتگ ۔ اِد ءِ جاھمنندانی گْوشگ اِنت کہ اِے شھر ءِ نام بازیں سالاں پیسر یک بوھیریں بُزرگے ءَ ایر کتگ ۔

مردم گوں مھر ءُ دوستی زند گْوازینگ ءَ اِت اَنت۔ اگاں یکے ءَ بد ءُ ھرابیں کارے کُت، یا کسے تاوان ئِے دات تاں زیت اِد ءِ مردماں گوں وتی شَرّی ءِ سوب ءَ آ مردم انچوش سرپد کُت کہ دومی بر ءَ آئی ءَ چُشیں کارے ءِ کنگ ءِ گُمان ھم نہ کُت۔اِے گْواچنیں گپّے کہ ھرکُجا رُژنائی ءِ راہ ءُ در اِنت اود ءَ تھاری داشت نہ کنت۔ زِند ھمے پیم ءَ جُنزان اَت۔ وھد ءِ گْوزگ ءِ ھمراھی ءَ جیھند شھدربرجاہ ءِ نودربرے جوڑ بوت ءُ میران مزن شھدربرجاہ ءِ وانگ ءِ ھلاس کنگ ءَ پد آئی ءِ کار ءِ پوسٹنگ دور ءُ دراجیں شھرے ءَ بوت۔ مسکاں زری شھر ءَ چُنائیں ھم جاورھالے آتک، مردماں پہ مزن جگری ءُ دلیری آئی ءِ دیمپانی کُت۔ اگاں ھمے پیم ءَ یک چاگرد یا یک راجے انچوش یک مُشت ءُ تپاک بہ بیت، گڑا آ چاگرد ءُ راج ءِ بھت ءُ تالہ بدل بیت اِنت۔

لھتے روچ بیت کہ اِے مھرانیں شھر ءِ تہ ءَ لھتے درآمدیں مردماں وتی گام ایر کُتگ اَنت۔ اِے مردم کَے بیتگ اَنت؟ چی لوٹگ ءَ آتکگ اَنت؟ ھِچّ زانگ نہ بوت۔ بلے ھمائیں اِے مردم مِسکاں زری شھر ءَ آتکگ اَنت، سرجمیں شھر ءِ آب ءُ ھوا ءُ اِد ءِ نندوکیں مردمانی تہ ءَ اجبیں بدلی آتکگ۔ اِے ھمے شھر بیتگ کہ مردماں یک لٹے ءِ چست کنگ ءَ تُرس ءُ لرز ءِ آماچ بیتگ اَنت، نی وَ تُپنگ ءِ چست کنگ ءَ اوں چک ءُ پد نہ بنت ءُ بے تُرسی ءَ چُشیں کار کن اَنت۔ مال ءِ تہ ءَ ھیانت، کانود ءُ راھبندانی پْروشگ، دُزّگ ءُ پُلگ، دروگ بندگ ءُ ھما سجھیں ھرابی کہ اِد ءِ مردمانی ھیال ءُ گمان ءَ ھم نیاتکگ اَنت نی آ سر زاھری بیگ ءَ اِت اَنت ءُ آھانی ھیل ءُ آدت جوڑ بیتگ اِت اَنت۔

 مسکاں زری بازار ءِ تیوگیں مردم چَٹ بدل بیتگ اِت اَنت۔ اِے شُومک ءُ نادْراھی ءَ دْراہ پیڑاتگ اِت  اَنت بید ء میران ءَ کہ آ دگہ شھرے ءَ کار ءِ ھاتر ءَ نندوک بیتگ۔ وھدے کہ آ چہ وتی کار ءِ موکلانی روچ ءَ وتی شھر ءَ آتک، تاں آ سکّ ھیران ءُ ابکّہ بوت۔ آئی ءَ دیست کہ سرجمیں شھر آ دروہ بیتگ ءُ اِے تباھی ءُ بربادی یوروشیما ءُ ناگاساکی ءَ چہ ھم بدتِر بیتگ بلے تپاوت تھنا ھمے بیتگ کہ اِد ءَ تْراکناکیں مواد کست ءُ کینگ، لَبّ ءُ لالچ، بُگز ءُ بدبری، دُزّی ءُ ڈُنگّی، نشہ ءُ دگہ دْراھیں ھرابیں چیز کہ مردم ءَ کُش اَنت ءُ ھلاس کن اَنت۔ میران وتی لوگ ءَ شُت دیست ئِے کہ پِت ءِ پجّیگ ءَ کھول ءِ دْراھیں مردم پھک ءَ بدل بیتگ اَنت۔ نی آ تھنا انسان ءِ شِکل ءَ دنیا ءِ دْراھیں جانوراں چہ بدتِر اِت اَنت۔ میران ءَ ھیژم زُرت ءُ چہ لوگ ءَ درکپت ءُ دیم پہ جنگل ءَ جِست۔ اِے جنگل چہ مسکاں زری شھر ءِ راستی نیمگ ءَ کمے دور اَت۔ آئی ءَ ھمود ءَ وت ءَ پناہ دات ءُ وت ءَ را رکّینگ ءِ جھد ئِے کُت۔ آ ھمے تُرس ءُ بیمّ ءِ آماچ اَت کہ اناگت ءَ آئی ءِ چمّ یک گِدانے ءَ کپت اَنت۔ آ گِدان ءِ نیمگ ءَ شُت ءُ وھدے کہ آ گِدان ءِ تہ ءَ پُترت،  گِدان ءِ تہ ءَ یک بُزرگیں درویشے نندوک اَت۔ درویش ءَ درّائینت:

" پریشان مہ بئے ، دْراھیں کار شرّ بنت۔"

وھدے کہ میران ءَ چہ درویش ءَ ایشی ءِ سبب جست کُت، گڑا کماشیں درویش ءَ پسّو دات کہ:

" اِے درآمدیں مردم ھما اَنت کہ ایشانی زھن چہ زھر ءَ پُر ءُ چکار اِنت۔ اِے مردم گِندگ ءَ دوست ءُ دوزواہ درا بنت بلے بُندر ءَ چہ اژدھا ءَ تُرسناک ءُ ھترناک بنت اِنت۔ اِے مردم ھر شھر ءَ کہ رو اَنت، اود ءَ آدْروھی ءُ بربادی ءِ سوب جوڑ بنت اِنت۔ ھمے ھاتر ءَ تو اِے توم ءُ بوٹگاں بہ زیر ءُ شھر ءِ دریا ءِ تہ ءَ مان بکن اِش داں سُھب ءَ مردم شَرّ ءُ سلامت بنت ءُ اِے درآمدیں مردم پہ مُجّتی درانڈیھہ ءُ سرانَو بنت اِنت۔"

میران ءَ کماشیں درویش ءِ گْوشگ ءِ رِد ءَ انچوش کُت۔ دومی روچ ءَ مَسکاں زری شھر وتی بُندری جاور ءُ دْروشم ءَ آتک۔ نی اود ءَ ھِچّ ناپاک ءُ پولِنگیں درآمد شُت نہ کنت بید ء نیک ءُ ایمانداریں مردمانی۔