ھاموشی زیمر ءَ ساز کنت

ندکار: مولانا جلال الدین رومی

رجانکار: اُزیر مھر

۱-زی من شیّوار بیتگ آں من دنیا بدل کنگ لوٹ اِتگ، مرچی من دانایے آں پمیشکا وت ءَ را بدل کنگ ءَ آں۔

۲-ھرچیزے کہ زیبا، ڈولدار ءُ براھدار جوڑ کنگ بیتگ چاروک ءُ مھرکنوکیں دید ءُ نِگاہ ءِ ھاتر ءَ جوڑ کنگ بیتگ۔

۳-رنجیگ ءُ دلتپرکہ مہ بئے۔ ھرچیزے کہ تو باھین ئے آ چیز دگہ داب ءُ دروشمے ءَ واتر کیت۔

۴-ھما دمان ءَ کہ من وتی اولی مھر ءِ کسّہ اِش کت، من تئی شوھاز ءَ درکپت آں اِے زانگ ءَ ابید کہ چینچو کور ءُ بے راہ اِنت۔ مھر کنوک آسر ءَ ھِچّ جاہ ءَ دوچار نہ کپ اَنت، آ تیوگ ءَ یک دومیگ ءِ تہ ءَ پیوست ءُ ھوار اَنت۔

۵-گوں کسھاں دلجم مہ بئے کہ گوں دگراں چیز ءُ جاور چون بیتگ اَنت، وتی کسہ ءُ داستان ءَ پدّر ءُ سھرا بہ کن۔

۶-تو گوں بانزلاں  ودی بیتگ ئے، پرچا زندگی ءَ لاپ لیٹان ءُ گرّان ءَ گوازینگ ءَشرتر لیک ئے؟

۷-اِے گپّ ءَ سدک بہ بئے کہ مھر ءِ نیکراہ ءَ ستک دار ءُ بے ستک نیست۔ مھر دراھیناں امباز اِیت ءُ وتی کنت۔

۸-ھاموشی ھداوند ءِ زبان اِنت۔

۹-مجتی مانوک ءُ پشت کپوکیں زیبائی  دل ءِ زیبائی اِنت۔

۱۰-ھردیں کہ تو راہ ءُ کِشک ءَ روگ بندات کن ئے، راہ وت پدّر بیت۔

۱۱-مھر تئیگ ءُ ھرچیز ءِ میان ءَ پُھل اِنت۔

۱۲-وتی مھر ءِ زیبائی ءَ بِل کہ تئی کار ءُ کنش ءِ زیبائی جوڑ بیت۔

۱۳-زندگی یل دیگ ءُ دارگ ءِ میان ءِ بروبری ءِ نام اِنت۔

۱۴-زِھم ھما جاہ اِنت کہ چمود ءَ رُژن تہ ءَ پتر اِیت۔

۱۵-ما یک اِیں۔ کائنات ءِ تہ ءَ ھرچیز تئی تہ ءَ اِنت۔ دراھیں چیزاں چہ وت ءَ پرس ءُ بہ لوٹ۔

۱۶۔تئی دل راہ ءَ زانت۔ ھما نیمگ ءَ تگ بند۔

۱۷-منی ارواہ چہ دگہ جھانے ءَ  سیادی دار اِیت، من اے چیز ءَ جزم آں ءُ من آسر ءَ ھما جاہ ءَ رو آں۔

۱۸-منتواری ءَ چو کبا  ءَ بہ پوش، اِے تئی زند ءِ ھر تک ءُ پھنات ءَ ازگار کنت۔

۱۹۔تو امینچو گیشتر ھاموش بئے، تو امینچو گیشتر اِش کنگ ءِ لائک بئے۔

۲۰-اگاں رُژن تئی دل ءِ تہ ءَ اِنت، تو وتی لوگ ءِ راہ ءَ درگیج ئے۔

۲۱-اِے مھر اِنت کہ پھمیانیں آزمانے ءِ نیمگ ءَ پرواز بہ کن ئے، ھر دمان سد پردھانی دور دیگ ءِ سبب جوڑ بہ بئے۔ اول سر ءَ زندگی ءَ اَنگار بہ کن ئے۔ آسر ءَ بے پاداں یک گامے بہ جن ئے۔

۲۲-ھردیں تو اِے چیز ءَ یل دئے کہ تو کے ئے، تو بگندئے ھما جوڑ بئے کہ ترا بیگ لوٹ اِیت۔

۲۳-تئی کار مھر ءِ شوھاز کنگ  نہ اِنت بلکیں وتی تہ ءَ تھنا ھما دراھیں کُنٹگ ءُ اڑاندانی شوھاز کنگ اِنت کہ تومھر ءِ بگیر ءَ جوڑ کتگ اَنت۔

۲۴-پھازی ءُ سلامتی ءَ پراموش بہ کن۔ھمود ءَ کہ تو ترس ئے ھمود ءَ زندگی بہ کن۔

۲۵-ھرچیز ءَ کہ تو شوھاز کنگ ءَ ئے  آ ھم ترا شوھاز کنگ ءَ اِنت۔

۲۶-زانگ ءِ اِزم ھمیش اِنت کہ بہ زان ئے  چی ڈالچار کنگی اِنت۔

۲۷- ھما سھت ءَ تو من اِت ھر جیڑہ ءُ جنجالے کہ ترا دیگ ءُ سوگات کنگ بیتگ  ، دروازگ پچ بیت۔

۲۸-ھما سیکن ءُ دلبڈی کہ تو شوھاز ئِے کنگ ءَ ئے، آ چہ پیسر ءَ تئی تہ ءَ اِنت۔ ھا موش بہ بئے ءُ اِش بہ کن۔

۲۹۔وت ءَ را کسان ءُ کوتاہ   مہ لیک ءُ درا مہ کن۔ملار یں زرمبشتے ءِ تہ ءَ تو وت یک جُلگھیں جھانے ئے۔

۳۰-وت ءَ را بِل کہ ھاموشی ءَ ھما چیز ءِ اجبیں  ژپ ءُ چیل ءِ سان ءَ کائے کہ گوں آئی ءَ تو بندر ءَ مھر کن ئے، اِے ترا رانگراھاں نہ پرین اِیت ءُ سربتگ نہ کنت۔

۳۱-منی تہ ءِ زیبائی ءَ کہ تو گندئے اِے تئی اکس ءُ چھرگ اِنت۔

۳۲-ارواہ ءِ وتی گوش دیگ  بیتگ اَنت ھما چیزاں اِش بہ کنت  کہ مجگ اِش نہ پھم اِیت۔

۳۳-جھان ءُ استارانی رژن منی اندر ءَ چول جن اَنت ءُ درپش اَنت۔

۳۴-راستی ھُداوند ءِ دست ءِ آدینکے بیتگ۔ اِ ے کپتگ ءُ ٹکرٹکر بیتگ۔ھرکس ءَ ٹکرے چِتگ ءُ چاراِتگ، آسر ءَ ھمے پھم اِتگ کہ تیوگیں راستی ھمیش اِنت کہ مارا رس اِتگ۔

۳۵-مزنیں کار کنگ ءِ ایوکیں راہ ءُ در ھمیش اِنت کہ ھما کار ءَ بہ کن ئے کہ ترا گوں آئی ءَ مھر اِنت۔

۳۶-جھان ءِباگ ءَ  بید ء تئی مجگ ءَ ھِچّ گواز ءُ سیمسر نیست۔

۳۷-انچوش بہ درپش ءُ رُژنا بہ بئے گوش ئے زاناں سرجمیں جھان تئیگ اِنت۔

۳۸- بہ دئے ھرچی کہ پہ دیگ ءَھست ، چریشی ءَ پیش کہ ھرچی ترا دیگ بیتگ آھاں مرگ بہ بارت ۔

۳۹-ھرجاھے کہ ویران ءُ بانڈمےھست، اود ءَ ھزانگ ءِ اُمیتے ھست۔

۴۰-وتی گالاں برز ءُ بلند بہ کن نئیکہ وتی توار ءَ۔اِے گرند نہ اِنت ھور اِنت کہ پُل رودین اِیت ۔

۴۱-انچوش زندگی بہ کن گُشئے زاناں ھرچی تئی ھاتر ءُ رزا ءَ سازگ بیتگ۔

۴۲-ھردیں تو  چہ وتی ارواہ ءُ دل ءِ ستک ءَ  کاراں کن ئے، تو انچوش مارئے کہ یک وشّی ءِ کور ءُ شھجویے تئی تہ ءَ تچگ ءَ اِنت۔

۴۳-یک توارے ھست کہ گالاں درشان  ءُ کارمرز نہ کنت۔ اِش بہ کن۔

۴۴-تو منی کپگ ءُ ایرماد بیگ دیستگ نی منی پادآیگ ءُچست بیگ ءَ سیل بہ کن۔

۴۵-منی ارواہ منی  بومیا ءُ راھشون اِنت۔

۴۶-اِے یک نازرک ءُ ایرتیں راستی یے ھرچیز ءَ  راکہ تو مھر کن ئے، تو ھمائے۔

۴۷-تو پرچا اِے دنیا ءِ شیدا ءُ دیوانگ ئے، وھدے کہ سُھر ءُ تلاہ ءِ کھنے تئی جند ءِ اند ر ءَ اِنت؟