هر وهد ءَ هُدا ءِ شُگر ءَ بہ گِر - رجانکار:اُزیر مهر

یک ازگاریں مردے وتی لوگ ءِ دریگ ءَ چہ ڈنّ چارگ ءَ اَت ءُ اناگت ءَ آئی ءِ چمّ یک مردمے ءِ نیمگ ءَ کپت اَنت کہ آ سمات ءِ سر ءَ چیزّ ءِ چِنگ ءَ اَت. ازگاریں مرد ءَ درّائینت:

 "یا الله تئی شُگر اِنت کہ من نیزگارے نے آں ".


نیزگاریں مرد ءَ کش ءُ گْور چار اِت اَنت یک بْرهنگیں مردمے دیست ئِے کہ آ هر دَگ ءُ میتگاں پہ گنوکی کنان اَت. نیزگاریں مرد ءَ گُشت:

"اِے هاوند تئی شُگر ءَ گِر آں کہ من گنوک ءُ شیپتالے نے آں".


گنوکیں مرد ءَ دیم ءَ یک نا دُراهانی موٹلے (ایمبولینسے) دیست کہ آئی ءَ یک نادُراهے گون اَت دیم پہ نادْراه جاه ءَ روگ ءَ اَت. گنوک ءَ گُشت:

"شُگر اِنت تئی یا مالک کہ من نادْراه نے آں".

پد ءَ یک نادْراهیں مردمے ءَ نادْراه جاه ءِ تہ ءَ یک تهتے دیست کہ آئی ءَ یک مرتگیں مردمے گون اَت ءُ برگ ءَ اَت ئِے !
نادْراهیں مرد گُشگ ءَ لگّ اِت:

" اَے منی ربّ تئی شُگر اِنت کہ من انگت نہ مُرتگ آں زندگ آں.

ایوک ءَ مُرتگیں مردم هاوند ءِ شُگر ءَ گپت نہ کنت.

گُڑا مرچی تو پرچا هُدا ءِ شُگر ءَ نہ گِر ئے هما دْرائیں رهمتانی ءُ مستریں ٹِیکی یے کہ آئی ءِ نام زند اِنت. چینچو وشتِر ءُ گهتر بیت اگاں ما دِگہ زیبائیں روچے ءِ واستا هاوند ءِ شُگر ءَ بہ گِر ایں.

زند چِہ چیز ءِ نام اِنت ؟
پہ زند ءِ گهتر پهمگ ءِ واستا، ترا سَے جاگهاں روگ لوٹ اِیت.
۱.نادُراه جاه ءَ ،
۲.بندیگ جاه ءَ ،
۳.مانِش جاه ءَ ،۱.نادْراه جاه ⇩

نادْراه جاه ءَ تو سرپد بہ ئے کہ هِچّ چیز چہ جان دُراهی ءَ گهتر ءُ جْوان تِر نہ اِنت.

۲.بندیگ جاه ⇩
بندیگ جاه ءِ تہ ءَ تو همے مارئے کہ دْرستاں چہ گران بهائیں ءُ کیمّتی ئیں چیز آجوئی اِنت.

۳.مانِش جاه ⇩
چہ مانِش جاه ءَ ترا اِے در ونت رس اِیت کہ زندگی ءَ چہ هچّ گهتریں چیز نیست ماں جهان ءَ !
همے زمین ءِ سر ءَ مروچی من ءُ تو گردگ ءَ ایں باند ءَ اِے مئے بان بیت ءُ مئے سر ءِ آسمان بیت.

کُچّلیں راستی: ما انچوش کہ هورک ءُ هالیگیں دستاں آتکگ ایں همے داب ءَ پد ءَ 
واتر کن ایں .

بیا کہ هر وهد ءَ ءُ هر چیز ءِ واستا زند ءَ گوں هاوند ءِ منّتواری ءُ شُگر ءِ گِرگ ءَ گوازین ایں.